H κουλτούρα της Δίαιτα όχι απλά δεν είναι η λύση αλλά με την πάροδο του χρόνου ενισχύει της αύξηση του βάρους, την εμμονή με την τροφή και την υπερφαγία.

H συντριπτική πλειοψηφία των ατόμων που αναζητούν μία λύση στη δυσλειτουργική σχέση τους με την τροφή, είναι λογικό να έχουν δοκιμάσει μία γκάμα διαιτών προκειμένου να βρουν λύση και να ανακτηθεί ο έλεγχος.
Δυστυχώς όμως το πρόβλημα δεν εξαφανίζεται. Το αντίθετο μάλιστα.

Ερευνητικά τουλάχιστον, οι επαναλαμβανόμενες δίαιτες είναι συνυφασμένες με ολοένα και αυξανόμενο βάρος και απώλεια ελέγχου της τροφής.

Ας πάρουμε για παράδειγμα την περίπτωση ενός υπερκινητικού παιδιού. Οι γονείς του, στην προσπάθεια να κάτσει ήσυχο αποφασίζουν για λίγο καιρό να το δέσουν. Άραγε τι θα γίνει μόλις αυτό το παιδί καταφέρει και ξελυθεί; Το πιο πιθανό είναι ότι η ανάγκη για κίνηση θα είναι πολύ μεγαλύτερη από πριν. Δεν θα κάθεται με τίποτα ήσυχο.

Κάτι τέτοιο συμβαίνει και στην περίπτωση της Δίαιτας. Στερείτε το άτομο για λίγο την τροφή που ευθύνεται για το επιπλέον βάρος. Τα κιλά μειώνονται. Και κάποια στιγμή επιστρέφει «με πάθος» στην τροφή που τον παχαίνει. Και αυτό είναι φυσιολογική αντίδραση.
Για να υπάρξει σταδιακά μείωση του βάρους και των υπερφαγικών χρειάζεται να δουλευτούν οι ακόλουθοι παράμετροι:

1) Οι Λόγοι που οδηγούν στην κατανάλωση τροφής (πέρα από τη βιολογική πείνα) και η αποσύνδεσή τους από την κατανάλωση φαγητού.
όπως και

2) Οι επιπτώσεις των διατροφικών επιλογών και η ισχυροποίηση της ηθελημένη απόφασης προς τη βελτίωση της διατροφής.

3) Να υπάρξει διαφοροποίηση του ατόμου (διατροφικές επιλογές, συμπεριφορές, συνδέσεις κ.ο.κ) ως μία νέα καταγραφή τρόπου ζωής και όχι ως απλά μία Δίαιτα.

Η Στέρηση είναι στενή φίλη της Υπερφαγίας.
Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Και δεν μπορεί να υπάρχει το ένα δίχως το άλλο.

Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος αλλαγής, είναι σταδιακά να δημιουργήσουμε νέες υγιής συνήθειες μέσω ενός φιλικού εσωτερικού διαλόγου.
Δεν στερούμε τον εαυτό μας και δεν του επιβάλλουμε τι πρέπει να κάνει.