Αναφερόμενη στη γενναιοδωρία, εμπνέομαι από μια μυθολογική ιστορία, τη γέννηση και το μεγάλωμα του Θεού Δία, η οποία πιστεύω ότι έχει με τον τρόπο της πολλά να μας διδάξει.

Ο Δίας κατά την μυθολογία είναι ο “πατέρας των θεών και των ανθρώπων» που κυβερνά ανάμεσα στους 12 Θεούς του Ολύμπου. Παιδί του Κρόνου και της Ρέας και ο νεότερος από τα αδέλφια του. Σύμφωνα με την ιστορία, ο Κρόνος απέκτησε πολλά παιδιά από τη Ρέα, αλλά τα κατάπιε όλα -από φόβο- τη στιγμή που γεννήθηκαν, αφού είχε μάθει ότι ένα από τα παιδιά του θα τον ανατρέψει.

Όταν ο Δίας ήταν έτοιμος να γεννηθεί, η Ρέα ζήτησε από την Γαία να επινοήσει ένα σχέδιο για να τον σώσει από την μανία του πατέρα του. Έτσι, η Ρέα πήγε και γέννησε το Δία στην Κρήτη και έπειτα τον έκρυψε σε μια σπηλιά στο όρος Ίδη.

Θα αναρωτιόταν κάποιος ”μα καλά πως κατέληξε αυτό το μωρό με τόσες δυσκολίες να γίνει πατέρας των θεών και των ανθρώπων;”

Υπάρχουν ποικίλες εκδοχές της ιστορίας που ακολούθησε. Μια από αυτές λέει πως ο Δίας ανατράφηκε και πήρε στήριξη και φροντίδα από μια κατσίκα-νύμφη, την Αμάλθεια, ενώ οι Κουρήτες στρατιώτες, χόρευαν, φώναζαν και χτυπούσαν τα δόρατα στις ασπίδες τους, έτσι ώστε ο Κρόνος να μην ακούσει το κλάμα του μωρού.

Η Αμάλθεια ανέθρεψε τον μικρό Θεό με Γενναιοδωρία. Μεγάλωσε με κατσικίσιο γάλα και μέλι, φροντίδα και αγάπη! Άλλωστε, ετυμολογικά η αμάλθεια προέρχεται από το < α- στερητικό + μάλθος [= έλλειψη, στέρηση], οπότε η αρχική σημασία της λέξης Αμάλθεια είναι η μη στέρηση και κατά συνέπεια η γενναιοδωρία. Όλα αυτά τα όμορφα συναισθήματα ενίσχυσαν τον μικρό Δία απέναντι στις δυσκολίες, το φόβο, το άγχος που πιθανόν να ένιωθε λόγω της προσωπικής του κατάστασης. Η Αμάλθεια (η γενναιοδωρία) ενίσχυσε και στήριξε τελικά όλα όσα πρεσβεύει ετυμολογικά το όνομά του (Δίας από το αρχαιοελληνικό δίος, που σημαίνει λαμπρός, ή από την Ινδοευρωπαϊκή ρίζα Dyēus, που σημαίνει Θεός). Χάρη στα όμορφα συναισθήματα που κέρδισε ο Δίας, κατάφερε να πιστέψει στον εαυτό του και να φτάσει ψηλά στο θρόνο του Ολύμπου.

Αξίζει λοιπόν, να αναρωτηθούμε:

Πόσο συνδέεται άραγε η Γενναιοδωρία των

όμορφων συναισθημάτων στη καθημερινότητά μας,

των όμορφων σκέψεων που κάνουμε,

των όμορφων καθημερινών συνηθειών που έχουμε,

του όμορφου φαγητού, κτλ.

με την όποια σωματική, νοητική ή συναισθηματική μας εκδήλωση που μας προβληματίζει, είτε ως μορφή υπερβολής, είτε ως έλλειψη;

Ας πάρουμε για παράδειγμα το θέμα της τροφής και της άσκησης.

Μήπως η υπερκατανάλωση τροφής έρχεται ως φυσικό επακόλουθο έπειτα από τη φυσική στέρηση τροφής ή έστω από ένα νοητικό ”δεν πρέπει να φάω”;

Μήπως η υπερβολική άσκηση σε βαθμό καταπόνησης του σώματος ή η παντελής έλλειψη άσκησης έρχεται έπειτα από μια αυστηρή κριτική απέναντι στο σώμα;

Στη θεραπευτική διαδικασία ο ενδιαφερόμενος, καταρχήν ενισχύεται και παράλληλα μαθαίνει τους τρόπους ώστε να αποκτά μια στάση γενναιοδωρίας και ενίσχυσης ο ίδιος με το εαυτό του.

Ναι κι όμως γίνεται!

 

 

 

1