Δεν έχω σώμα. Είμαι σώμα.

Δανείζομαι τη φράση του Christopher Hitchens ”Δεν έχω σώμα. Είμαι σώμα.”

O Εαυτός αποτελείτε από τρία αλληλένδετα μακροεπίπεδα: το Σωματικό, το Νοητικό και το Συναισθηματικό. To ένα επίπεδο με το άλλο δρουν σαν συγκοινωνούντα δοχεία.

Στις μέρες μας, συναντώ ανθρώπους που αναλόγως με το βαθμό συνειδητότητας που έχουν αποκτήσει (και εξαρτάται με το πως μεγάλωσαν, με τον τρόπο ζωής τους, τα κοινωνικά πρότυπα και τα βιώματα που απόκτησαν με την πάροδο των χρόνων) τείνουν να επενδύουν και να φροντίζουν μονόπλευρα κάποιο μακροεπίπεδο του Εαυτού τους που πιστεύουν ότι τους χαρακτηρίζει επάξια.

Είτε λοιπόν, δίνουν περισσότερη βάση στο κομμάτι της Νόησης (παρακαλώ, φανταστείτε έναν εγκέφαλο με πόδια και χέρια),

Είτε αφιερώνουν το μεγαλύτερο κομμάτι του δυναμικού τους στο Συναίσθημα (παρακαλώ, φανταστείτε μια καρδιά με πόδια και χέρια),

Είτε δίνουν όλη τους την προσοχή στα εξωτερικά χαρίσματα θεωρώντας ότι η κατάκτηση ενός υγιούς, πετυχημένου,  ευτυχισμένου και άξιου για αγάπη Εαυτού θα έρθει από το Σώμα.

Η σχέση μας με το Σώμα

Όταν το άτομο παραβλέπει το σώμα, επειδή τον δυσκολεύει ή επειδή δεν έχει μάθει να το αγαπάει ή να το φροντίζει ή επειδή δεν έχει ακόμα αναγνωρίσει την αξία του, και από την άλλη αν αντίστοιχα επενδύει πολλά περισσότερα απ’ ότι το σώμα μπορεί να του προσφέρει, κινδυνεύει να πέσει στις παρακάτω παγίδες:

Αποκοπή & Αποστασιοποίηση : το άτομο σταματάει ν’ αντιλαμβάνεται τα μηνύματα που του στέλνει το σώμα του (π.χ. πείνα/κορεσμός, κούραση κτλ). Τα μηνύματα αυτά μπορεί είτε να αφορούν την κατάσταση των οργάνων και την γενική υγεία του σώματος όπως και συναισθηματικά μηνύματα που σωματοποιούνται. Κατ’ επέκταση, υπάρχει κίνδυνος το άτομο να αποστασιοποιείται και να παραβλέπει νιωσήματα -σωματικά/συναισθηματικά/νοητικά- που εκφράζονται μέσα από το σώμα.

Επίκριση : ο επικριτικός εσωτερικός διάλογος για το σώμα είναι εξαιρετικά συχνός και αφορά τόσο τα άτομα με φυσιολογικό βάρος όσο και τα υπέρβαρα άτομα. Στα άτομα με φυσιολογικό βάρος μοιάζει να υπάρχει ένας ανέφικτος στόχος ο οποίος τους δημιουργεί μια συνεχής δυσαρέσκεια και απογοήτευση με το σώμα τους. Στα υπέρβαρα άτομα ο επικριτικός διάλογος θεωρείτε ένας βασικός ανασταλτικός παράγοντας που τους εμποδίζει να προχωρήσουν σε μια πιο υγιή καθημερινότητα. Και οι δύο περιπτώσεις συνδέονται με την χαμηλή αυτοεκτίμηση και με μια εσωτερική δυσκολία που το άτομο στοχοποιεί με βάση τα κιλά ή την εικόνα σώματος και είτε αποφασίζει να κάνει τα πάντα προκειμένου να την αλλάξει (να «πέφτει» διατροφικά σε παγίδες στερήσεων ή έντονης ενασχόλησης με την άσκηση) ή να την ανεχτεί αυτοτιμωριτικά (να παραιτείται εντελώς από οποιαδήποτε προσπάθεια βελτίωσης και αυτοφροντίδας).

Σχέση άνευ ορίου : σε αυτή την περίπτωση το άτομο μοιάζει να κατευθύνεται από τις παρορμήσεις του. Ο εσωτερικός διάλογος είναι είτε ανύπαρκτος, είτε χαοτικός, είτε διαρκεί τόσο λίγο που όποια απόφαση και αν το άτομο προσπαθεί να πάρει σύντομα αυτοκαταργείται και αυτό προκαλεί σύγχυση. Το άτομο καταλήγει να μην εμπιστεύεται τον εαυτό του, την κρίση του, τις αποφάσεις του, και την αντίληψη του, αισθάνεται συχνά ότι χάνει τον έλεγχο.

 

Η ισορροπία μεταξύ των τριών επιπέδων του Εαυτού μας δεν είναι πάντα εύκολη. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής και οι γρήγοροι ρυθμοί της καθημερινότητας μπορούν να αποτελέσουν ένα εμπόδιο για όλους. Στόχος είναι η επίγνωση, η εκτίμηση της σημαντικότητας τους και η προσπάθεια διατήρησης μίας εφικτής αυτοφροντίδας.

5

No Comments Yet.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *